ΑΜΑ ΔΕ ΓΥΡΝΑΕΙ Η ΓΛΩΣΣΑ Τ’ Σ

Ου Λιόλιους απ’ ν Κουζάν’ είχιν κάτι φίλοι στ’ Φλώρινα.

Κάθι φουρά που πάεινιν ή έρχουνταν αυτοί τουν ίλιγαν ότι ήθιλαν να ‘ ρθουν μιάφρα κι αυτοί τς Απουκρές να πιράσν’ καλά. Τουν ρώτσαν:

«σε ποιό Φανό είπις ότι θα σε βρούμι»;

«Ε ρα τόσις φουρές σας είπα μουτλιανγκαίοι στα Μπουντανάθκα. Οποιον κι να ρουτίστι τα σας  πει που είνι».

Ήρθιν η τρανή η Απουκρά, άναψιν του βράδ’ ου φανός, τς  καρτιρούσιν ου Λιόλιους… άφαντοι αυτοί.

Κάπουτι κι άλλου κατά τς 12 του βράδ’ ιάτς φάνκαν.

«Τι επάθατι ρα κι άρξατι να ρθειτι; Τώρα σι λίγου ταν τουν κατουρήσουμι»

«Τι να σι πούμε ρε Γιώργο, είδαμι και έπαθάμι μέχρι να σας βρούμι, ρωτούσαμε που είναι τα Πουτανάθκα και μας έστιλναν συνέχεια στα σπιτάκια με τα κόκκινα φουτάκια».